RONDER DAN ROND
Italië is voor veel mensen een heerlijk vakantieland. Niet alleen door zon, zee en strand; de keuken is bij velen favoriet en de stijl en smaak spreken vrijwel iedereen aan. Minder voor de hand liggend is wellicht de Italiaanse muziek, echter ik ben groot fan van de componist Ludovico Einaudi. Hij brengt je met zijn pianostukken in niet te omvatten sferen, waarbij je weg kunt dromen op bijna hemelse klanken. Een week na Menno’s overlijden ging ik met mijn familie naar een concert in het Amsterdamse Concertgebouw. Ik was bang dat ik mijn emoties niet zou kunnen beheersen, maar niets was minder waar. De muziek werkte heel troostend en helend.
Toen ik jong was pingelde ik af en toe wat op de piano die bij ons thuis stond, maar ik had het altijd te druk met paarden, dus het is er nooit van gekomen fatsoenlijk te gaan spelen. Na Menno’s overlijden had ik zoveel melodieën in mijn hoofd, dat ik besloot een piano te kopen, maar de melodieën kwamen er niet naar behoren uit, bij gebrek aan techniek. Toen ik twee jaar geleden verhuisde naar het buitenleven besloot ik pianoles te nemen en ik vond een super pianojuf, met wie ik inmiddels zo’n klik heb dat we ook bevriend zijn. Aan haar zei ik bij aanvang: ik wil over een jaar Einaudi kunnen spelen en dat is gelukt. Ik studeerde als eerste mijn favoriete stuk ‘I Giorni’ in.
Muziek is inspiratie, maar muziek is ook symbolisch. Nu vijf jaar na Menno’s overlijden ben ik mijn nieuwe liefde George tegengekomen, hij is gek op pianomuziek. Toen ik voor hem op mijn vleugel ‘I Giorni’ ten gehore bracht vroeg hij heel romantisch of ik samen met hem naar de hemel wilde. Zó bijzonder. Afgelopen maand vlogen we samen naar Sicilië en bezochten in het Theatro Greco in Syracuse een Einaudi-concert. Het was overweldigend: in de buitenlucht in een oud Grieks theater, fijnzinnige belichting en prachtige muziek, met mijn nieuwe liefde aan mijn zijde. Daarmee is het rond. Niet in de laatste plaats omdat Menno Sicilië omschreef als het paradijs. Hij zei: ‘Als God het paradijs heeft geschapen, dan is hij begonnen op Sicilië.’ En uitgerekend op dát eiland beland ik met de eerste man die ik na Menno in mijn leven aan mijn zijde heb. Tijdens het concert biggelden de tranen over mijn wangen: het voelde hemels en goddelijk en zo benoemde ik het ook: de lichtbundels naar de hemel reikend richting een mogelijke God en daarnaast een helder blinkende ster, die ik interpreteerde als Menno, gaven mij het gevoel dat er een dubbele zegen rust op deze nieuwe relatie.
Toen George mij wilde troosten sprak hij de bemoedigende woorden: ‘Jij kunt ook zo mooi spelen.’ Dat stimuleerde mij en ik antwoordde (fanatiek als altijd): ‘Morgen op het strand ga ik dan nu eindelijk goed noten leren lezen, want ik speel alles nog steeds grotendeels op mijn gehoor en geheugen.’ Het was even stil en toen hoorde ik hem
zeggen: ‘Maar liefje, we gaan morgen helemaal niet naar het strand…..’
Gevolg was dat we vreselijk de slappe lach kregen…
Het is ronder dan rond.
Recente reacties