ENERGIE
Iedere dag als ik mijn computer opstart kijk ik als eerste naar een foto van het ochtendgloren op het Buurserzand, waar ik elke ochtend ging hardlopen in het voorjaar van 2015. Al drie jaar lang dezelfde screensaver en hij verveelt nooit. De sfeer doet me telkens weer goed en het herinnert me aan de periode dat ik het boek over Menno schreef. Sinds zijn overlijden gebeuren er een hoop bijzondere dingen, waarvan ik denk dat ze met hem te maken hebben. Zo was ik tot tranen toe geroerd toen ik op een goed moment mijn telefoon pakte en uit het niets U2 begon te spelen met het nummer California: ‘There is no end to love…’ Ook kwam ik ’s nachts een keer het spoor naar mijn huis niet over: iedere overgang die ik probeerde gingen de spoorbomen al klingelend naar beneden, zonder dat er een trein aankwam. Toen ik uiteindelijk wilde proberen met mijn auto erlangs te slingeren, gingen ze voor me open.
Natuurlijk zoek ik naar antwoorden en verklaringen waarom dit soort dingen gebeuren. Volgens mij is de menselijke ziel een vorm van energie. En volgens de Wet van behoud van energie, kan energie nooit vergaan, maar gaat deze altijd over in iets anders. Op die manier is het voor mij logisch dat Menno zich meldt middels dergelijke signalen. Mijn vader zette overigens vlak na zijn overlijden regelmatig de radio bij ons aan. Dan kwamen we thuis, keken elkaar aan en wisten dat hij het was die ons gedag zei.
Soms lijken de dingen ook geregisseerd. Toen de boerderij waar ik vertoefde dubbel geboekt bleek te zijn, moest ik noodgedwongen uitwijken. Mijn gevoel gaf me in dat ik naar Florence moest vliegen om in alle rust verder te kunnen schrijven. Een stad waar Menno ook dol op was. Ik vond een appartement in een eeuwenoude burcht zo’n 15 kilometer ten noorden van de stad. Het raakte me toen ik er achter kwam dat dit de burcht was waar Dante zijn ‘Comedy Divine’ en zijn ‘La Vita Nuova’ had geschreven. Op de plek waar hij zijn ideale liefde Beatrice beschreef, kwam ik terecht om over mijn grootste liefde Menno te schrijven. Daarnaast was ik begonnen aan een nieuw leven zonder hem. Saillant detail is dat het borstbeeld van Dante al jarenlang bij ons thuis op de eettafel stond.
Recent las ik het boek van Mo Gawdat, een wiskundig ingenieur, die vanuit een wetenschappelijke invalshoek de logica van geluk optekende, naar aanleiding van de ontreddering na het overlijden van zijn zoon. In zijn berekeningen en beredeneringen kwam hij tot de conclusie dat er een groter geheel moet zijn waar wij allemaal onderdeel van uitmaken en dat er van daaruit dingen gestuurd of bepaald zijn.
Vanavond toen ik thuiskwam en mijn auto parkeerde, ging de lantaarn bij mijn auto even uit en aan. Menno’s manier om tegen me te zeggen dat hij dan blij is dat ik weer veilig thuis ben. Natuurlijk ben ik ook een nuchtere Twentse en realistisch genoeg om te bedenken dat het allemaal toeval is die voorvallen. Maar: ook al is het niet waar dat Menno deze dingen ‘uitspookt’, ik vind het leuk om te denken dat hij het is en ik heb daar een hoop lol van.
Zo kom ik ook de witte wieven graag nog een keer tegen op de heide in Buurse.
Zie ook de website van Twentelife
Recente reacties