In deze podcast ‘Wanneer zie ik je weer’, spreekt George Westerduin over zijn boek ‘Lieverd, waarom’ dat specifiek over ‘(Grand)Parental Alienation Syndrome (G)PAS/(groot)Ouderverstoting’ gaat.
KLIk HIER om te luisteren op Spotify
George Westerduin: “Life is too short to stay hurt”. Daarom wil ik over de inhoud het volgende nog kwijt:
We zijn het er allemaal over eens dat dit boek eigenlijk niet geschreven had mogen worden. Maar… ik moest wel. Het is pure noodzaak.
Onder het mom van “People helping people”, zie ik het als mijn taak (groot)ouders en kinderen te helpen GPAS te voorkomen. Want ik weet dat het verlangen van een ouder naar zijn of haar kind het verlangen naar het leven is. En als ervaringsdeskundige weet ik ook dat het gezegde “Hurt people, hurt people” grote emotionele schade veroorzaakt.
Want ouderverstoting is een maatschappelijke ontwikkeling zonder morele intenties. Het komt zo vaak voor maar in de praktijk durft men er niet over te praten. Men duwt het probleem weg of schuift het onder tafel. Voor de verstoten ouder voelt het te gênant. De realiteit echter is dat dit taboe in elke sociale omgeving of gezin speelt.
In mijn optiek is ouderverstoting een ontmenselijking van de samenleving aan het worden: een lege vorm van samenleven met als basis rancune, haat, wrok. Een ontzieling waarin verbondenheid, vergeving en verzoening (en dus vrijheid) ontbreekt.
GPAS is pertinent geen ‘golfbeweging’ maar is inmiddels in onze maatschappij structureel verankerd én escaleert. Ik ben er zelfs van overtuigd dat ouderverstoting een mondiaal probleem is en dat mijn claim om dit taboe te doorbreken een universele betreft. Vanuit de ooit aanwezige harmonie in een gezin met een onverbrekelijke emotionele bloedband komt men tegenover elkaar te staan, een “wij-zij” verhouding. Terwijl ouder en kind complementair zijn. Voor beiden is het hun bestaansrecht; zonder ouder geen kind/ zonder kind geen ouder. De pijn van het kind, is de pijn van de ouder. De vreugde van het kind, is de vreugde van de ouder …zo ‘verbonden’ zijn een ouder en een kind.
Inbreuk op deze primair aanwezige intrinsieke verwantschap zorgt voor ernstige beschadigingen en trauma’s die wellicht niet meer geheeld kunnen worden. Deze negatieve ontwikkeling en nadelige effecten is maatschappelijk gezien ongewenst. Dit moet worden gestopt.
Als dit taboe niet wordt doorbroken, blijft het onbehagen gevoed en neemt de polarisatie vanuit de basis – het gezin – toe. Want als de polarisatie in het gezin al begint, hoe te meer zal dat als maatschappelijk probleem niet gaan escaleren? Het zijn juist de normen en waarden die we als basis in in het gezin en op school meekrijgen, waar we extra aandacht aan moeten geven. Zijn we allemaal niet op zoek naar gemeenschappelijkheid en saamhorigheid?
Omdat ik geweld verafschuw, is de weg van het ‘woord’ de enige weg voor mij om te gaan, niet die van het ‘zwaard’.
Met de filosofe Hannah Arendt ben ik het eens als zij spreekt over de morele leegte en de banaliteit van het kwaad die tot verdere polarisatie en sociale onrust leiden. Hannah Arendt zegt: “dat de kern van onze vrijheid het vermogen is om met elkaar te (blijven) communiceren, te discussiëren en het nemen van onze gezamenlijke verantwoordelijkheid.”
Deze laatstgenoemde gezamenlijke verantwoordelijkheid van ouders is mijn missie en daar draagt mijn boek aan bij. Ik appelleer ouders hieraan en benadruk dat we niet naar het verleden moeten blijven kijken, want daarmee staan we met de rug naar de toekomst. Het zou schrijnend zijn als we eerst moeten overlijden en we daarboven pas allemaal weer verenigd worden.
Met de boodschap van mijn boek wil ik voorkomen dat mensen dezelfde fout begaan die ik heb gemaakt. Wacht niet. Heb geen geduld. Geduld is in deze geen schone zaak, want naarmate de tijd verstrijkt worden de drempels alleen maar hoger en de kans op hereniging kleiner. Onderneem dus direct actie wanneer de verstoting plaatsvindt.
Ik streef niet naar een collectieve verontwaardiging die negatief connoteert. Het is een ‘wake -up-call’ en ik beoog een ‘awareness’ over GPAS. Kennis over altruïsme (het aan de ‘alter’/ander denken i.p.v. aan jezelf) zou daarbij kunnen helpen. Want ouderschap is per definitie altruïstisch. Die belangrijke rol vervul je met Agape, de onbaatzuchtige, allesomvattende liefde voor die ander; het kind of de andere ouder. Is het geheim van ouderschap niet jezelf wegcijferen?!
Een morele omwenteling van het ‘ego-denken’ naar het empathisch luisteren naar de ander, zou desinformatie over elkaar en het negatief recenseren kunnen voorkomen.
Met deze missie wil ik het maatschappelijke debat aanzwengelen en iedereen vooruithelpen. Ik ben van mening dat elke zichzelf respecterende vader zou moeten doen wat ik heb gedaan: blijf je liefde uiten naar je kinderen en je ex. Het contactverlies met mijn kinderen heeft weliswaar mijn hart enigszins verdord doch mijn liefde en wilskracht niet ondermijnd.
De moraal van mijn verhaal is dan ook: heb liefde en eerbied voor elkaar; als kind voor de ouder, als ouder voor het kind alsook als ouders voor elkaar. Laten we niet vergeten dat kinderen voor een deel van hun vader en een deel van hun moeder zijn.
Aan de kinderen zou ik specifiek de ratio van mijn boek willen toelichten. Het gaat om een speciale boodschap die ik uit een boek met universele wijsheden heb geleerd: ‘eer je vader én je moeder, opdat je als kind een gelukkig leven zult leiden’.
Hoewel mijn boek ‘Lieverd, waarom?’ ontsproten is uit een verwonde ziel, wilde en kon ik geen andere taal gebruiken dan de liefdestaal om mij verstaanbaar te maken. In de hoop die ‘ander’ te bereiken.
De geestelijke les uit mijn boek is dat het uiteindelijk gaat om de universele taal die iedereen begrijpt: de zuivere taal van de Ware Liefde. Alleen met een liefdevol hart zijn we in staat goed te ‘zien’. Want de Liefde is het allerbelangrijkste en het meest wijze deel van de taal die iedereen, alle mensen op de wereld, kan verstaan. Het is de eenheidstaal van ons heelal.
In mijn epiloog schrijf ik dat ik ervan overtuigd ben dat we bruggen kunnen slaan door met elkaar in dialoog te gaan. En ja, alleen dan is er kans op vergeving en misschien zelfs op verzoening. In deze wereld, in dit heelal, is namelijk alles één!
In deze missie neem ik u graag mee naar een betere en een mooiere toekomst. Laten we samengaan voor een ‘GPAS-vrije samenleving’ en deze maatschappelijke vloek van (groot)ouder verstoting veranderen in een zegen van verbinding.
George Westerduin
PS in de podcast vertel ik dat ik recent na 18 jaar mijn ex heb proberen te benaderen. Dat zij hiervan schrok en zich direct terugtrok, begrijp ik en bedek ik met de mantel der liefde. Maar met het oog op onze maatschappelijke wens, zou een gesprek toch mogelijk moeten zijn.
Recente reacties